มหากาพย์วัลธิชา

จะกล่าวถึง หนึ่งสตรี ซี้ตอนเด็ก
เพื่อนตัวเล็ก แต่ใจแกร่ง แข็งดุจหิน
ชื่อเขานั้น วัลธิชา ลังกาพิน
ขอถวิล ประชด เป็นบทกลอน

ชื่อเล่นเขา เราเพรียก เรียกว่าหญิง
เพราะชื่อจริง ขี้เกียจจำ พร่ำอักษร
ตัวไม่ใหญ่ ใจหนักแน่น แผ่นดินคลอน
กชกร จักล่อนกาพย์ ให้ทราบกัน

เราขอฝาก จากนี้ มีแต่เท็จ
เป็นกลอนเด็ด ตระกาน อ่านขำขัน
เราอัดฉีด กรีดกราย ร่ายเมามัน
ติดตามกัน จงดูไว้ ให้เต็มตา
(๑)
วัลธิชา ลังกาพินธ์ ได้กลิ่นไหม้
จึงเดินไป ในห้อง ร้องไอ้หย๋าาาาาาา
เธอหลบไฟ ใช้กระบวน ม้วนลังกา
ตกหลังคา หน้าแหก กระแทกดิน
(๒)
โชคไม่ช่วย ด้วยไม่ดี มีบาดเจ็บ
เธอเลยเย็บ บาดแผล นั่งแช่หิน
มองเห็นกบ เลยตบขา เอามากิน
กบมันดิ้น กินไม่ได้ คายออกมา
(๓)
ปล่อยกบไป แต่ใจ ใคร่อยากแดก
หน้าก็แหก เลือดก็ไหล ไม่รักษา
โลหิตไหล ไปทั่ว ตัวเลยชา
ตีลังกา ไปหาแพทย์ แรดได้ใจ
(๔)
เมื่อเจอหมอ ก็ทัก ให้รักษา
หมอถามว่า กบข้า อยู่ที่ไหน
วัลธิชา อีห่าหญิง นิ่งตกใจ
รู้ได้ไง ใครบอกหมอ พ่อมันตาย
(๕)
อันเรื่องกบ จบไป ไม่มีแค้น
หมอบอกแผน รักษา ให้หน้าหาย
อยากจะสวย ด้วยดี ต้องขี่ควาย
อี่หญิงก๊าย ตายห่า หมอบ้าจริง
(๖)
สองสามเดือน เคลื่อนผ่าน ณ บ้านเจ๊
อันอี่เมย์ เตร่ไปหา อี่ห่าหญิง
วัลธิชา บอกว่า ข้ายังซิง
อีเมย์นิ่ง ทำหน้าเอ๋อ เจอมุขลาว
(๗)
วัลธิชา บ้าตบหัว เมย์กลัวโคตร
หญิงกระโดด แล้วอ้า โชว์ขาขาว
อีเมย์เห็น เป็นบอกว่า ขาโคตรยาว
ชวนดมกาว แดกเหล้า เมากับเบียร์
(๘)
อีหญิงซ่า หาน้ำแข็ง แม่งไม่พบ
โดนเมย์ตบ หน้าเน่า เหล้าก็เสีย
หญิงบอกว่า ข้าไม่สู้ กูอ่อนเพลีย
จึงหลับเหี้ย เสียท่า เหมือนหมานอน
(๙)
เมย์บอกไป ไม่เหมือนหรอก ออกน่ารัก
เพราะสุนัข แสนจะกวน ควรจะหอน
หญิงบอกว่า อีห่าแว่น แสนจะวอน
จึงหยิบหมอน ค้อนที่หน้า อีห่าเมย์
(๑๐)
เมย์เสียหลัก ล้มคว่ำ ย่ำลงพื้น
มิอาจยืน เพราะว่า ขามันเป๋
หญิงมันเหี้ย เสียผี อี่เกเร
ขาอีเมย์ เลยเป๋มาก ยากดัดคืน
(๑๑)
อันอีเมย์ เป๋ไปแล้ว ไม่แคล้วกลับ
โปรดจงรับ ความพิการ ยากค้านฝืน
สุนิสา น่าเศร้า เคล้ากล้ำกลืน
ต้องขมขื่น ยืนไม่ได้ แสนอายคน
(๑๒)
สี่วันกาล ผ่านพ้น จนหญิงเบื่อ
มันปาดเหงื่อ เบื่อจริงเว้ย เลยถอนขน
ที่หว่างขา หนามาก ยากจะทน
หมอยร่วงหล่น จนถึงพื้น ยืนสั่นคราง
(๑๓)
ถอนต่อไป ใจแกร่ง แม่งไม่เหนื่อย
ถอนไปเรื่อย ด้วยความมัน ยันฟ้าสาง
ถอนต่อไป ให้ผ่านพ้น จนหมอยบาง
ถอนช่วงล่าง ย่างหัวเหน่า อย่างเมามัน
(๑๔)
ถอนหมดแล้ว แซวชาวบ้าน ทำงานต่อ
ยังไม่พอ ถอนต่อไป ในความฝัน
หมอยมากล้น ขนปลิวว่อน ถอนทั้งวัน
หมอยเป็นพัน ยันหมื่นเส้น เป็นแสนยวง
(๑๕)
หญิงบอกว่า ขนข้า อย่ามายุ่ง
เต็มกระบุง ถุงเป็นตัน มันแสนหวง
นับให้ดี มีให้เห็น เป็นล้านพวง
ไว้เซ่นสรวง ผู้เคารพ กบที่ตาย
(๑๖)
วิญญาณกบ บนสวรรค์ มันซึ้งซาบ
อีหญิงหาบ ขนมาให้ ไม่ขาดสาย
กบขอบใจ ที่ให้ขน จนมากมาย
ถ้าชั่งขาย คงได้มาก หลากเงินทอง
(๑๗)
อีหญิงนั้น ดันถอนมาก กลากเริ่มขึ้น
ถอนจนมึน ขึ้นหน้า ขาเป็นหนอง
หญิงวิ่งปรือ ไปซื้อยา มาประคอง
น้ำตานอง ร้องสนั่น ลั่นบ้านเธอ
(๑๘)
สุนิสา มาเยี่ยมไข้ ไปถึงบ้าน
หญิงซมซาน ปานจะตาย คล้ายเป็นเอ๋อ
เพราะแดกยา ตราหมอดำ ทำให้เบลอ
แถมเสล่อ ลืมเขย่า ก่อนเข้ากิน
(๑๙)
ยาออกฤทธิ์ ผิดคาด อาจเป็นบ้า
อีหญิงซ่า นึกเป็นนก แล้วผกผิน
เหยียบหน้าต่าง พลางร้อยโหย แล้วโบยบิน
หน้าฟาดดิน กินข้าวต้ม จมโรงบาล
(๒๐)
สุนิสา มาเห็น เลยเป็นห่วง
มันเลยป่วง ร้องเพลง บรรเลงขาน
แสบแก้วหู ด้วยเสียงดัง ทั้งโรงบาล
หมอเลยพาล กระชาก ลากเมย์ไป
(๒๑)
หมอเข้าห้อง มองไป ที่ใบหน้า
แล้วถามว่า กบข้า อยู่ที่ไหน
โอ้เวรกรรม จำได้บ่อ หมอเก่าไง
เวรตะไล หนึ่งในล้าน พาลบังเอิญ
(๒๒)
หมอเศร้าใจ พรึมพรำ ทำเสียงสั่น
โปรดร่วมกัน กล่าวคำ ย้ำสรรเสริญ
ขอให้กบ พบสุขสันต์ นิรันดร์เทอญ
แล้วก็เชิญ ทั้งโรงบาล สานพิธี
(๒๓)
หญิงเคารพ กบตัวเดียว ก็เสียวได้
เมื่อกบตาย ไปหนอ ก็เป็นผี
ขอกบนั้น มันสู่สรวง ล่วงฤดี
ขอกบนี้ มีความสุข ทุกคืนวัน
(๒๔)
อาหารเช้า เพลานี้ มีมาเสิรฺ์ฟ
เป็นออร์เดิฟ ลาบตับ กับหมูหัน
อีกข้าวนึ่ง น้ำผึ้งบ่ม หมารมควัน
ควายไร้มัน ยันปลาช่อน ร่อนเต็มเตียง
(๒๕)
เป็ดยัดใส้ ไก่พะแนง และแกงหน่อ
ยังไม่พอ จะให้ดี ต้องมีเขียง
ของกินล้น จนปวดตับ คับระเบียง
ถึงมื้อเที่ยง เตียงคงล่ม ถล่มมา
(๒๖)
พยาบาล มาเห็น เป็นปวดอก
หญิงซกมก กระดกลิ้น กินแต่หมา
หญิงมันคึก นึกสนุก กระตุกตา
ตีลังกา จาพนม ต้มยำควาย
(๒๗)
เมื่อจบสิ้น กินอาหาร ทานตอนเช้า
หญิงก็หาว รอเวลา อาหารสาย
หมอบ่นว่า แดกทำไม ให้มากมาย
ท้องแตกตาย จะอายเขา เราลำเค็ญ
(๒๘)
ถึงยามค่ำ ย่ำเตียง เอียงตัวหลับ
ไฟเสือกดับ มืดมาก ยากจะเห็น
ประจำเดือน ไหลรุ่ง พุ่งกระเด็น
หญิงมีเม็น เป็นโลหิต ริดสีดวง
(๒๙)
เลือดก็บ่ม ลมก็เย็น ลำเค็ญแท้
ยากจะแก้ อุปสรรค มักใหญ่หลวง
หญิงเสียดาย ในเลือดนัก เลยตักตวง
ใช้โอ่งถ่วง ตวงเลือดไว้ แล้วใส่ชาม
(๓๐)
เมื่อพ้นผ่าน นานไป ไฟหายดับ
หญิงไม่หลับ ทำตาโต โหตีสาม
หญิงดูเลือด ที่ตวงนี้ มีสิบชาม
จึงถือหาม ชามสิบนั้น กลั้นใจกลืน
(๓๑)
หญิงหันไป ในตู้ ดูเสื้อผ้า
เห็นสองตา ผ้านี้ มีสิบผืน
นึกสงสัย ให้พักผ่อน นอนสิบคืน
หญิงสดชื่น ได้กลืนเลือด เดือดถึงคอ
(๓๒)
เช้าวันพรุ่ง รุ่งอรุณ ตุ่นขับขาน
ส่งสัญญาณ ผ่านไก่ ไปหาหมอ
ควายรับทราบ คาบเต่า ให้เฝ้ารอ
แล้วก็วอ ล่อกระซู่ ดูทำเล
(๓๓)
โรงบาลสัตว์ นี่หว่า อี่ห่าหญิง
โง่จริงจริง โรงบาลดี มีถมเถ
หญิงจึงรีบ สับขาหลอก บอกอีเมย์
ว่ากูเท่ห์ อยู่กับสัตว์ ดัดสันดาน
(๓๔)
อีเมย์กลิ้ง วิ่งไปหา พาหญิงกลับ
หญิงคำนับ รับน้ำใจ ในห้าวหาญ
หญิงมันงก แอบจกผ้า หน้าชื่นบาน
แถมหยิบจาน ชักดาบถ้วย กลับด้วยดี
(๓๕)
สุนิสา พาหญิงไป ในเซ็นทรัล
ขาหญิงสั่น เพราะบ่าวแซ๊บ มันแอบหลี
อีกสก๊อย คอยมองหน้า บ้าสิ้นดี
แถมกะหรี่ สี่ห้าคน ก็สนใจ
(๓๖)
โสเภณี กะหรี่ถาม ได้ความว่า
ร้อยเก้าห้า สองคน พี่สนไหม
เมย์ตอบรับ กลับด้วยดี พี่สนใจ
หญิงบอกไม่ เพราะจะขอ ต่อราคา
(๓๗)
ขอร้อยเดียว เสียวดี อีหญิงบอก
โถอีดอก ออกร้อยเดียว เสียวแค่ขา
เรื่องกำหนัด ตัดตรึง ครึ่งราคา
กะหรี่ด่า ว่า งกมาก ยากได้ตัว
(๓๘)
เจรจา ราคาใหม่ ให้บรรลุ
กะหรี่ดุ ให้ห้าสิบ จิบแค่หัว
หญิงบอกว่า ร้อยห้าสี่ พี่ขาดตัว
ขอเป็นผัว มั่วกะหรี่ สักทีครา
(๓๙)
หญิงขึ้นเตียง เคียงข้าง นางขอแจก
อันท่าแรก แหกหัวเหน่า เอาเหมือนหมา
ท่าที่สอง คล้องคอ ล่อไถนา
หญิงผวา ขาส่าย น้ำลายซึม
(๔๐)
อันกะหรี่ บนที่นอน มันล่อนโป๊
แถมยังโชว์ อกอั๋น อันอวบอึ๋ม
หญิงเชยชม นมปลอมนี่ มีฮาตรึม
อกสะบึม ด้วยพลาสติก จิกไม่ยาน
(๔๑)
รสชาติดี กะหรี่ยอด ปลอดโรคร้าย
อกขวาซ้าย คล้ายน้ำผึ้ง กึ่งรสหวาน
ระเรงรัก ปักระรวย ด้วยเชี่ยวชาญ
ช่วยเผาผลาญ แคลอรี่ ที่มากมมาย
(๔๒)
หญิงกับเมย์ เผลอหลับ ดับความหื่น
และได้ตื่น ขึ้นมา เพลาสาย
กะหรี่ชั่ว ทั่วห้อง ของกระจาย
ตัวมันวาย หายไป ไม่เห็นเงา
(๔๓)
กระเป๋าตัง มันเอาไป ไม่เหลือทิ้ง
จนจริงจริง แต่ซื้อไหว ในเกาเหลา
เป็นเงินลับ ที่ซุกซ่อน ก่อนมอมเมา
หลังกระเป๋า ในซิบ ร้อยสิบเยน
(๔๔)
ในชาตินี้ กะหรี่เน่า ไม่เอาแล้ว
ข่วนเหมือนแมว แล้วขย่ม นมก็เหม็น
จึงซมซาน กลับบ้านไป ในตอนเย็น
ตีพุงเล่น เป็นคุณป้า ซ่าสะใจ
(๔๕)
กระดิกตีน วีนลั่น มันดีแท้
ทำตัวแย่ แม่ตามหา ว่าอยู่ไหน
อีเมย์กลัว หัวป่นปี้ เลยหนีไป
แล้วปล่อยให้ อี่หญิงเอ๋อ เจอความซวย
(๔๖)
เสด็จแม่ อีหญิง วิ่งไปหา
แล้วบอกว่า ตายแน่ แม่ถูกหวย
สิ้นความจน พ้นหมองศรี มีแต่รวย
จะเติมสวย รวยเสน่ห์ เก๋สักที
(๔๗)
ตัวหญิงว่า จะถอยรถ สวยสดใหม่
คุณแม่ไซร้ ใคร่ควงแขน แพนด้าหมี
หญิงอยากปลูก หมอยเพิ่ม เติมชีวี
แล้วย้อมสี เป็นสายรุ้ง ฟุ้งกระจาย
(๔๘)
ได้เงินมา น้ำตาหลั่ง ทั้งแม่ลูก
หญิงก็ปลูก ขนไป สมใจหมาย
แม่สุขี หมีแพนด้า เคียงข้างกาย
เงินมากมาย ซื้อควายด้วย ช่วยไถดิน
(๔๙)
ครอบครัวหญิง มากสุขี มีความสุข
ไร้ความทุกข์ ไร้รันทด หมดหนี้สิน
มหากาพย์ วัลธิชา ลังกาพิน
จบแล้วสิ้น ด้วยสุขสันต์ นิรันดร

.....

โดย อักษราวารี