ไอ้แดงควาย

ไอ้ปากหมา หมิ่นครูกลอน สุนทรภู่

เดี๋ยวเจอกู ได้มอดม้วย ด้วยหน้าสาม

ดูถูกท่าน เกินพรรณนา วาจาทราม

พูดลามปาม ไร้ความถ่อม ย่อมบรรลัย

ปากสุนัข มักงี่เง่า เห่าทุกที่

พวกอัปรีย์ นี้สุดเหี้ย เสียนิสัย

ทำตัวกาก รากหญ้า พาจัญไร

ยิ่งกว่าไพร่ ไอ้พวกซาก ปากปีจอ

รุมประจาน พาลคีบอร์ด ยอดความชั่ว

ต้องกุดหัว ครอบครัวมัน หั่นพระศอ

ฉีกมันเล่น เป็นล้านชิ้น ไม่สิ้นพอ

ตามปาดคอ พ่อแม่มัน ไอ้สันดาน

หากตัวกู ได้รู้ มึงอยู่ไหน

จะตามไป ให้ถึงดิน ที่ถิ่นฐาน

พาจัญไร ไปชื่นชม ยมบาล

ให้ลูกหลาน มึงได้พร่ำ จำความเลว

ฟ้าพิโรธ โปรดลงทัณฑ์ ให้มันหลาบ

ด้วยหอกดาบ ส่งมันไป ไว้สุดเหว

ดิ่งนรก หมกไหม้ ด้วยไฟเปลว

กายแหลกเหลว ดับสิ้น หมดวิญญาณ

จะเขียนด่า ว่าไป คงไม่หมด

เป็นหมื่นบท ก็ไม่ไหว ใครจะสาน

มึงมันกาก ยากซึ้ง ถึงนิพพาน

เลวทั้งบ้าน สันดานควาย พ่อตายเอย

.....

โดย อักษราวารี